کد مطلب:166495
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:171
شهادت آل عقیل
پس از علی اكبر، عبدالله پسر مسلم بن عقیل كه مادرش رقیه دختر امیرالمؤمنین (ع) بود، بسوی میدان رفت و این رجز را خواند:
الیوم ألقی مسلما و هو أبی
و عصبة بادوا علی دین النبی
لیس كقوم عرفوا بالكذب
لكن خیار و كرام النسب
من هاشم السادات أهل الحسب
او در سه یورش پیاپی گروهی از كوفیان را كشت. [1] .
سپس مردی از لشكر عمر بن سعد، بنام «عمرو بن صبیح» تیری به سوی عبدالله انداخت، عبدالله دست خویش را سپر قرار داده و بر پیشانی نهاد، تیری به دستش خورد و آنرا سوراخ كرد و با پیشانیش به هم دوخت. بگونه ای كه دیگر نتوانست آنرا حركت دهد. سپس شخص دیگری نزدیك او آمده و نیزه ای بر قلبش زد كه در اثر آن شهید شد.
آنگاه یزید بن رقاد آمد و تیر را از پیشانی عبدالله بیرون كشید ولی سر تیر همچنان در پیشانی او باقی ماند. [2] .
در پی شهادت عبدالله بن مسلم، فرزندان ابوطالب، همگی بطور دسته جمعی، بسوی میدان نبرد حركت كردند. امام حسین (ع) فرمود: ای عموزادگان! امروز در برابر
مرگ شكیبا باشید، كه دیگر پس از این خواری نبینید! [3] .
در این هنگام عون پسر عبدالله بن جعفر كه مادرش زینب (س) بود و برادرش محمد به همراه عبدالرحمان بن عقیل و برادرش جعفر بن عقیل و محمد بن مسلم بن عقیل خود را در میان لشكر انداختند. [4] .
عبدالله بن قطبه طایی از لشكر عمر بن سعد، به عون حمله كرد و او را به شهادت رسانید و عامر بن نهشل تمیمی به محمد فرزند دیگر عبدالله بن جعفر، یورش آورد و او را شهید كرد. و عثمان بن خالد، و بشر بن سوط همدانی، به عبدالرحمن فرزند عقیل حمله كردند و وی را كشتند. عبدالله بن عزره خثعمی تیری به سوی جعفر بن عقیل انداخت و او را به شهادت رسانید. [5] .
[1] مناقب، ج 4، ص 105، فتوج ج 3، ص 126.
[2] طبري، ج 5، ص 447.
[3] خوارزمي، ج 2، ص 87.
[4] مقتل مقرم، ص 262.
[5] طبري، ج 5، ص 447.